Site as a generative force to architectural theory

Abstract

In recent architecture literature, the debate on context seems to have given way to a discussion that sees “site” as a strong conceptual alternative to “context.” One can trace this development back to the 1940s when the debate on context gradually emerged in response to rebuild war-torn European cities. The recent discussions on site, preserve important fragments of the debate on context that emerged after World War II, flourished in 1960s and arguably disappeared after the 1980s. The discussion on “site” was also enriched by the expansion of the notion of landscape by a ground-breaking shift in landscape architecture after the1980s, as a result of poststructuralist questioning of binary oppositions, like urban versus rural, or nature versus culture. By the 1980s, the extended notion of landscape which included the natural as cultural construct, led to the introduction of a broad range of formulations, such as the temporal, multiscalar, performative, adaptive and relational understandings of site. These developments indicate a recent convergence between architecture and landscape architecture with respect to urbanism. This study is a critical investigation into why “site” became an important target in the late 20th and the early 21st century for architecture and landscape architecture by putting that this did not randomly emerge. The thesis also reflects on the recent formulations of site might provide a rich territory for speculation on the relationship between site, architecture and landscape architecture both with reference to theory and pedagogy.

Son dönem mimarlık yaznınında “bağlam” tartışmaları,“arazi”yi bağlam yerine güçlü bir kavramsal alternatif olarak gören tartışmalara doğru yol almıştır. Bu gelişmenin izleri, 1940’larda İkinci Dünya Savaşı sonrasında yıkılan Avrupa kentlerinin yeniden inşasına yönelik olarak aşama aşama ortaya çıkan bağlam tartışmalarına kadar sürülebilir. Arazi üzerine tartışmalar, İkinci Dünya Savaşı sonrası ortaya çıkan, 1960'larda çeşitlenen ve 1980 sonrası ortadan kaybolan bağlam tartışmalarının önemli parçalarını içerir. Arazi üzerine tartışmalar, kente karşı kır ya da doğaya karşı kültür gibi ikili zıtlıkların postyapısalcı sorgulaması sonucu peyzaj mimarlığında çığır açan değişikliklerin meydana gelmesi ile 1980'ler sonrası içeriği genişleyen peyzaj kavramı ile de zenginleşmiştir. 1980'lerle birlikte, doğalı kültürel bir yapı olarak ele alan genişleyen peyzaj kavramı, arazinin, zamansal, çok-ölçekli, performatif, uyumlanan ve ilişkisel anlamlarına yönelik geniş kapsamlı formülasyonların üretilmesine neden olmuştur. Bu gelişmeler, yakın zamanda, mimarlık ve peyzaj mimarlığı arasında kentleşmeye ilişkili olan bir yakınlaşma ortaya çıkarmaktadır. Bu çalışma, geç yirminci yüzyıl ve erken yirmibirinci yüzyılda, mimarlık ve peyzaj mimarlığı için “arazi”nin neden önemli bir hedef haline geldiğinin tesadüf eseri olmadığı ortaya koyan eleştirel bir sorgulamasıdır. Bu tez, aynı zamanda arazinin son dönemdeki formülasyonlarının, arazi, mimarlık ve peyzaj mimarlığı arasındaki ilişki üzerine kuram ve pedagojiye ilişkin spekülasyon yapmak için zengin bir alan sunduğunu ortaya koymaktadır.